دخترک من

راستش از این مطلب به بعد نمیخوام باهات به عنوان اول شخص حرف بزنم سعی میکنم سوم شخص ببینمت اینطوری راحتتر مینویسم :*   تولد یک سالگی آناهیتا رو در تاریخ 18/10/93 برگزار کردیم یعنی 1 ماه و هفت روز بعد از تولد اصلیش !!! چون تولدش تو ماه صفر افتاده بود و بعد از اون هم تا چند هفته هی مشکلات پیش میومد نشد بگیریم ولی حتما اصرار داشتیم که تولد رو برگزار کنیم . در روز تولد اصلیش رفتیم آتلیه و کلی عکس گرفتیم تصمیمون هم اینه که حتما هرسال روز تولدش ببریمش آتلیه اگه زنده بودیم و اگه خدا خواست . تم تولدش کیتی بود و خلاصه خیلی خوش گذشت به ما بزرگترا چون آناهیتا که چیزی سردرنیاورد      ...

در همین دو دقیقه پیش متوجه مروارید کوچولوت شدم هر چند هنوز نذاشتی ببینمش ولی لمسش کردم و انقدر با بابا ذوق کردیم و تو هم مات و مبهوت به ما نگاه میکردی که چی شده تو از 4 ماهگی دندونت میخارید و خیلی اذیت شدی ولی اولین مرواریدت رو در 8 ماه و 12 روزگیت سر درآورد به مامانی زنگ زدم گفت که هفته دیگه که رفتیم خونشون مراسم دندونی رو راه میندازه مبارکت باشه عزیزم ...

یه بارداری سخت و طولانی بود و تو کوچولوی من هم قصد اومدن نداشتی دکترم گفته بود که شنبه 9 آذر حتما برم بیمارستان و خواهش های من هم مبنی بر اینکه سزارین رو قبول کنه فایده نداشت خلاصه شنبه رفتم و nst  هم انجام شد و گفتن نه هنوز وقتش نشده و یه سونوگرافی هم نوشتن که صبح دوشنبه انجام بدم و با همون دوباره برم بیمارستان و گفتن گل گاو زبون و شربت زعفرون و روغن کرچک هم شب قبلش بخورم خلاصه دردها از نصفه شب شروع شد ولی خیلی کم بود و قابل تحمل به همین دلیل به کسی هم چیزی نگفتم صبح رفتیم سونو  و بعدش هم رفتیم سمت بیمارستان دیگه دم دمای بیمارستان درد داشت بیشتر میشد و هنوز هم صدام درنمیومد هر کس هم زنگ میزد به مامانن بزرگ مامانی میگفت داریم میریم...

بالاخره دست به کار شدم تا بنویسم از ماجراهای خودم و دخترک شیرینم شاید که در آینده براش جالب باشه